خودجوش، خودانگیخته، خودآیند:

این واژه در استعمال روزمره مترادف «تأمل‌ناشده» است، اما فیلسوفان کلاسیک (همچون کانت و لایب‌نیتس) آن را به‌معنایی متفاوت و نزدیک‌تر به ریشه‌شناسی‌اش به کار می‌برند. یک کنش خودجوش/خودانگیخته کنشی است که منشأ آن خودِ کنشگر باشد. آزادی، در تقابل با تعیّن به‌واسطه‌ی نیروهای خارجی، خودجوشی/خودانگیختگیِ یک موجود صاحب‌عقل است.

منبع:

Mautner, Thomas. (2000). Spontaneous. The Penguin Dictionary of Philosophy, Penguin Books