فلسفه‌ی زبانی:

رویکردی به جستار فلسفی که توجه دقیقی را به استعمال بالفعل زبان به‌مثابه‌ی یک روش مواجهه با مسائل فلسفی معطوف می‌کند. نتیجه ممکن است این باشد که مسئله‌ی مورد بحث حل یا منحل گردد. این رویکرد در بریتانیا در دوران پس از جنگ، به‌ویژه در آکسفورد، شکوفا شد. از زمره‌ی فعالان پیشروی این جریان می‌توان به جان ویزدم، گیلبرت رایل، جی. ال. آستین، پل گرایس، پی. اف. استراسون و آلن وایت اشاره کرد.

منبع:

Mautner, Thomas. (2000). Linguistic philosophy. The Penguin Dictionary of Philosophy, Penguin Books