زبان ایدئال، زبان آرمانی:

نظامی از نشانه‌ها که درصدد باشد نقایص شناخته‌شده‌ی زبان متعارف را با ملزم‌ساختن ساختار عبارت‌ها به انعکاس‌دادن ساختاری که بازنمایی می‌کنند تصحیح کند. این تصور که خطاهای مفهومی می‌توانند با بازنمایی‌شان در چنین سیستمی تصحیح شوند و مسائل فلسفی می‌توانند حل (یا منحل) شوند، به‌شکل برجسته‌ای در نوشته‌های لایب‌نیتس، کارنپ، راسل، ویتگنشتاین و فرگه تصویر شده است. در نزد راسل، زبان ایدئال یا «منطقا کامل» آن زبانی است که صورت گرامری با صورت منطقی در آن انطباق دارد، هیچ عبارت مبهم یا موهومی در آن نیست و هیچ اسم خاصی در آن وجود ندارد که فاقد مدلول باشد. کتاب مفهوم‌نگاری (Begriffsschrift) فرگه شاید کامل‌ترین و موفقیت‌آمیزترین اجرای پروژه‌ی زبان ایدئال باشد. استنتاجات بازنمایی‌شده در این سیستم (یا اخلاف مدرنش) را می‌توان برای تصحیح به‌نحوی موثر و کارا مورد بازبینی قرار داد.

منبع:

Audi, Robert. (2015). Ideal language. The Cambridge Dictionary of Philosophy