‌اراده‌ی مقدّس (در فلسفه کانت):
ایده‌ی اراده‌ی مقدس ایده‌ی یک اراده‌ی تماما نیک است که صاحبش خودانگیخته و بی‌هیچ ستیز درونی‌ای از قوانین اخلاق تبعیت می‌کند. به نزد یک چنین فاعلی، اخلاق موضوعی از سنخ اوامر و تکالیف نیست، بلکه او همواره به‌طیب‌خاطر به آنچه اخلاق واجب دانسته عمل می‌کند. انسان نمی‌تواند واجد چنین اراده‌ای باشد، زیرا برای یک چنین موجودی، که دارای نیازها و تمایلات متلوّن است، همواره امکان بروز تضاد میان امیال و آنچه اخلاق از او مطالبه می‌کند وجود دارد. بنابراین ما ناگزیریم فرض کنیم که فرونشاندن این تضادها همواره با پیروی از قوانین اخلاق ممکن است. برای ما مقدور نیست که همیشه به‌طیب‌خاطر از آنچه صواب است پیروی کنیم. به‌همین‌دلیل، برای موجودی همچون ما، اخلاق از سنخ تکلیف است و قوانین اخلاق همچون اوامر و نواهی بر ما ظاهر می‌گردند. اما گرچه مقدور نیست انسان صاحب این اراده‌ی مقدس باشد، کانت می‌پندارد ایده‌ی یک چنین اراده‌ای یک آرمان است که ما می‌توانیم در جهتش بکوشیم. و گرچه داشتن اراده‌ی مقدس برای انسان در هیچ مقطعی از زمان ممکن نیست، اما می‌توانیم به‌تدریج به‌سوی این آرمان تقرب جوییم. چنین کوششی مستلزم پرورش خلق‌و‌خوی ماست، به‌نحوی‌که توانمندی ما در برآوردن الزامات اخلاق محتمل‌تر گردد. این پرورش به نوبه‌ی خویش نیازمند کوشش برای تقویت هیجانات مثبت ما همچون احساس نیک‌خواهی و تضعیف هیجانات منفی همچون خشم و حسد است. 

منبع
Lucas Thorpe, 2015, The Kant Dictionary, Bloomsbury, p. 109-10.