هوسرل بارها از انگاره‌ی یک «جریان»، «سَیَلان» یا «شاریدگی» برای بیان سرشت آگاهی استفاده کرده است. او از یک «سَیَلان هراکلیتوسی» سخن می‌گوید تا به این واقعیت اشاره کند که آگاهی یک جریان زمانیِ پیوسته دگرگون‌شونده از تجربه‌هاست که همچون انگاره‌ی هراکلیتوسیِ رودخانه هرگز از جوش‌و‌خروش بازنمی‌ایستد. هر تجربه‌ی آگاهانه‌ای ذاتا زمان‌مند است و هر آنِ اکنون به نگاه‌داشت [retention] می‌پیوندد. هیچ دو تجربه‌ی آگاهانه‌ای (حتی دو تجربه از ابژه‌ای واحد به نحوی واحد) نمی‌توانند این‌همان باشند، زیرا در زمان‌های متفاوتی رخ می‌دهند. هر اِگویی واجد جریان آگاهی‌ ویژه‌ی خود است و اِگویی دیگر نمی‌تواند در آن سهم داشته باشد. دو جریان حداکثر می‌توانند به‌موازات هم رخ بدهند.

منبع:

Moran Dermot & Cohen Joseph. 2012, G, The Husserl Dictionary, Continuum, p. 145