اخلاق زیست‌محیطی:

نظریه‌های اخلاق می‌کوشند به این پرسش پاسخ دهند که «ما چگونه باید زندگی کنیم؟». اخلاق زیست‌محیطی برای پاسخ به این پرسش به محیط‌های طبیعی پیرامون ما رجوع می‌کند. این اخلاق چه‌بسا مدعی شود که همه‌ی اشیاء و سامانه‌های طبیعی فی‌نفسه واجد ارزش‌اند و سزاوار احترام اخلاقی‌اند. موضع ضعیف‌تر موضع زیست‌محور است و این استدلال را دارد که موجودات زنده شایسته‌ی اعتنای اخلاقی‌اند. اخلاقی که داشتن ارزش اخلاقی را به اشخاص انسانی محدود ‌کند باز هم می‌تواند زیست‌محیطی باشد. چنین اخلاقی چه‌بسا وجود ارزش‌های طبیعی ویژه‌ای را برای شکوفایی نسل‌های کنونی و آینده‌ی انسان ضروری ترسیم کند. احترام اخلاقی برای حیوانات از زمان فیلسوفان پیش-سقراطی محل بحث بوده است، اما اهمیت بهزیستی ما در جوار محیط طبیعی از دوران کانت و روسو مورد تعمّق قرار گرفته است. رابطه‌ی امر طبیعی با محیط مصنوع و اهمیت مکان یک خصیصه‌ی محوری فلسفه‌ی هایدگر است. تحت تأثیر انواع مختلف فرسایش و پاکسازی اراضی، از دهه‌ی 1970 کار در خصوص اخلاق زیست‌محیطی عمدتا بر جنبه‌های خاصی از محیط زیست متمرکز شده است: بر طبیعت بیرون از سیطره‌ی انسان.

منبع:

Brennan, Andrew. (2005). ٍEnviromental ethics. In Craig, Edward. (ed), the shorter routledge encyclopedia of philosophy, Routledge