صدور، فیضان:

صدور مفهومی کلیدی در فلسفه‌ی گنوسی و نوافلاطونی است. واحد یا خدا واجد یک قسم سرشاری است، به‌واقع لبریز از هستی است. اشیاء دیگر در سطوح مختلف به‌مثابه‌ی فیضان‌ الهی پای به هستی می‌نهند. به همین علّت آنها نظر به نقصشان و کمالِ منبعشان واجد یک اشتیاق شدید به وحدت با واحدند.

منبع:

Mautner, Thomas. (2000). Emanation. The Penguin Dictionary of Philosophy, Penguin Books