اتوماتون، خودکاره:

اتوماتون، در استعمال قرن هفدهمی‌اش، یک شیء خود-محرک بود (شیئی که دربردارنده‌ی یک منشأ درونی حرکت بود، به‌جای‌اینکه برای حرکت‌کردن به تکانه‌های خارجی وابسته باشد). ازاین‌رو لایب‌نیتس روح انسان را یک «قسم اتوماتون روحی» توصیف می‌کرد. اظهارنظر صریح دکارت این بود که او این واژه را برابر یک «ماشین محرک» به کار می‌برد. مراد دکارت از توصیف بدن انسان یا حیوان به‌مثابه‌ی یک ماشین یا اتوماتونِ طبیعیْ تأکید بر این مطلب بود که  پاسخ‌های کارکردی و رفتاری را می‌توان صرفا با توسل به ساختارِ به‌دقت سازمان‌یافته‌ی اجزاء درونی همراه با محرک‌های خارجی مناسب تبیین کرد، بی‌آنکه نیاز باشد هیچ منشأ نهفته‌ی درونی‌ای از قبیل یک «روح محرکه» مفروض انگاشته شود. دکارت در «رساله‌‌ای در باب انسان»، که در اوایل دهه‌ی 1630 نگاشته شده است، کل قلمروی فعالیت‌های انسانی را به فعالیت‌های یک ماشین خود-محرک نسبت‌ داده است که همچون یک «یک ساعت، یک فوّاره‌ی مصنوعی یا یک آسیاب» از این توان برخوردار است که تنها بر حسب منشأهای درونی حرکت خویش عمل کند و فقط به سرشت اعضای مربوطه‌ی خویش وابسته باشد. 

منبع:
Cottingham John. 1993, G, A Descartes Dictionary, Blackwell, p. 20.