‌توسل به سنت:

مغالطه‌ی توسل به سنت استدلالی است که به سنت یا عرف متوسل می‌شود تا نتیجه‌ی استدلال را توجیه کند. سنت‌ها و عرف‌ها قابل‌احترام‌اند و به هنگام صورت‌بندی استدلال‌ها و تصمیم‌گیری‌ها گاهی حتی مفید نیز هستند، اما نمی‌توانند به‌تنهایی مقدمات محکمی برای یک استدلال فراهم بیاورند. 

مثال 1: 
تو باید به جمهوری‌خواهان رای بدهی. پدر و  برادرت هوادار جمهوری‌خواهان هستند، تو نیز باید هواداران جمهوری‌خواهان باشی. 
مثال 2: 
مادر به دختر: خانواده‌ی ما در نسل‌های متمادی پیرو مذهب کاتولیک رومی بوده است. تو چگونه می‌توانی ترک کلیسا را حتی در مخیله‌ات بگنجانی؟ 
مثال 3: 
این گونه رفتار با زنان همیشه بخشی از سنت ما بوده است. تو چگونه می‌توانی با سنت‌مان سر ستیز داشته باشی؟ 
مثال 4: 
مرید: شما چگونه مطمئن‌اید که متن مذهبی‌تان موثق است؟ 
مراد: چون سنت این را به ما گفته است. 

در همه‌ی این مثال‌ها توسل به سنت وجود دارد. خطای توسل صِرف به سنت این است که سنت بذاته خطاناپذیر نیست. بسیاری از سنت‌ها پر از نقصان‌اند (چه‌بسا ناعادلانه و مضرّند). اینکه یک ایده یا یک شیوه‌ی زندگی موافق با سنت است، به‌تنهایی درست‌بودن آن را تضمین نمی‌کند. 

منبع:
Van Vleet, jackob. E, 2021, Informal Logical Fallacies: A Brief Guide, HamiltonBooks, p. 62-3.