حکمت انسانی:

یک نظام خُفیه که مدعی است که کلید حکمت و فهم جهان در خود آدمی نهفته است. این واژه امروزه به آموزه‌های به‌لحاظ فلسفی التقاطی رودولف اشتاینر (1925-1861) اطلاق می‌شود. او معتقد بود که پرورش ادراکات بالنده‌ی معنوی انسان مهمترین وظیفه‌ی پیش روی انسانیت است.

منبع:

Flew, Antony. 1979. Anthroposophy, A Dictionary of Philosophy (2nd edition), St. Martin's Press