عبارت «مطلق» نمایانگر واقعیت نامشروط (فرضی) است که یا بنیان روحی همه‌ی هستی است و یا کل چیزهایی است که به‌مثابه‌ی یک وحدت روحی قلمداد می‌شوند. این نحوه‌ی کاربرد به‌ویژه برگرفته از شلینگ و هگل است، پیش‌تر از آنها سخنان فیشته از یک خودِ مطلق که زندگانی‌اش را از طریق همه‌ی اشخاص متناهی می‌زیید مطلق را ترسیم کرده بود. در فلسفه‌ی انگلیسی‌زبان، این واژه با ایدئالیسم یگانه‌انگار متفکرانی همچون برادلی و جوسایا رویس پیوند دارد. متفکر نخست مطلق را از خدا متمایز می‌انگاشت و متفکر دومی آنها را یکی می‌گرفت.