نطفه‌های پراگماتیسم به‌‌عنوان یک سنت فلسفی در اندیشه‌ی بسیاری از فیلسوفان مستتر بوده است، اما در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم در افکار فیلسوفان آمریکایی بیان صریح و نظام‌مند خود را یافت. پیرس، جیمز و دیویی هر یک تقریر خاصی از ایده‌ی پراگماتیسم ارائه کرده‌اند، گوهر مشترک همه‌ی نظریه‌پردازان پراگماتیسم اما تاکید بر عمل است و اینکه ما تماشاگران صحنه‌ی عالم نیستیم بلکه خود بازیگر این عرصه‌ایم. لذا نظر و عمل، و شناخت و ارزش، به‌‌نحوی ناگشودنی درهم‌تافته‌اند...